Είναι κάποια πράγματα που λες πως πρέπει να κάνεις πριν φύγεις από τούτη την ζωή....ένα σακίδιο με needle turn applique όπως αυτά που χαζεύω καιρό τώρα στα βιβλία ραπτικής από Ασία μεριά,είναι ένα από αυτά τα πράγματα που είχα άχτι....


Ομολογώ πως ενώ για κάποια Γιαπωνέζα,Κορεάτισσα-Ασιάτισσα γενικά- το συγκεκριμένο σακίδιο είναι παιχνιδάκι,για μένα ήταν πρόκληση.Από το απλικέ μέχρι την συναρμολόγηση του σακιδίου,κάθε βήμα ήταν με άγχος.Η αλήθεια είναι πως το άγχος οφειλόταν και στην έλλειψη χρόνου για ράψιμο,έτσι κάθε στάδιο γινόταν ενώ ήμουν τρομακτικά κουρασμένη και σωματικά και ψυχικά.Ας είμαστε ειλικρινείς...το χόμπι της ραπτικής θέλει χρόνο...πολύυυυυυ χρόνο.Γι' αυτό και οι περισσότερες γυναίκες που ασχολούνται είναι άνω των 60,μετά τα παιδιά,μετά την επαγγελματική δύση.

Υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι να μαζέψω όλα μου τα ραπτικά υπάρχοντα(μαζί και την ραπτομηχανή μου)και να τα βάλω για πούλημα.Ποια η αξία ενός χόμπι αν δεν το κάνεις με ηρεμία αλλά μέσα στο άγχος του χρόνου που σε κυνηγάει από πίσω(ακόμα μια βελονιά και σταματάω,δύο καρφίτσες εδώ και αύριο πάλι...).Για να μην αναφέρω τις τύψεις και την γκρίνια του keyman....

Επιστρέφω στο σακίδιο....
Το σακίδιο λοιπόν είναι το πρώτο και μάλλον το τελευταίο του είδους που ράβω.Δύσκολο τώρα που ξέρω τον κόπο να το ξανατολμήσω.
Είναι όλα του τα κομμάτια καπιτοναρισμένα,το κάθε ένα με διαφορετικό υλικό γιατί έκανα πειράματα...χαχα!!!
Τα υφάσματα είναι από βαμβάκι και λινό.
Έραψα μία τσέπη μποστά,μία πίσω και μία απλή εσωτερικά.Το σακίδιο κλείνει με ένα κεντρικό φερμουάρ.Α,έχει και δύο τσέπες με λάστιχο στα πλαϊνά.
Εσωτερικά όλες οι ραφές είναι ρελιασμένες(αυτό κι αν μου φάνηκε δύσκολο).

Οι φωτογραφίες που ακολουθούν(προσοχή είναι πολλές!) είναι και από την διαδικασία της ραφής για να πάρετε μια ιδέα.




Το φερμουάρ είναι ραμμένο στο χέρι.




Το καπιτονάρισμα έγινε στην μηχανή και σε κάποια κομμάτια στο χέρι.



Το ρέλι είναι παντού ραμμένο στο χέρι.







Πολλά στρώματα υφάσματος και βάτας έκαναν το ράψιμο αρκετά δύσκολο...


Το εσωτερικό όμως έγινε τόσο γλυκό...χαλάλι ο κόπος!









Τα μπλε σημάδια από τον μαρκαδόρο είναι ακόμα επάνω της αλλά εγώ δεν μπορούσα να κρατηθώ και να μην την φωτογραφίσω.Είναι πιο καλή απ' όσο περίμενα(χωρίς να είναι τέλεια) και μπορώ να πω πως την λατρεύω ήδη!
Η συγκεκριμένη τσάντα μου δίδαξε νέα πράγματα και τεχνικές.Λυπάμαι μόνο που δεν ευχαριστήθηκα όσο θα ήθελα το ταξίδι της ραφής της για τους λόγους που προανέφερα.


Σας φιλώ γλυκά!

keywoman