Θυμάμαι τον εαυτό μου όταν ήμουν μικρή(δημοτικό πήγαινα) να ράβω πολύ στο χέρι.Μην φανταστείτε τίποτα ραφές της προκοπής αλλά οι κούκλες μου ήταν όλες καλοντυμένες και πολύ ευχαριστημένες.Είχα μια μανία με το ράψιμο....Φυσικά μηχανή δεν με άφηναν να χρησιμοποιήσω και καλά έκαναν μιας και ήταν επικίνδυνο.

Όταν τελείωσε η εποχή της BiBiBo έκοψα και το χόμπι και για αρκετά χρόνια το μόνο ράψιμο που έκανα ήταν όταν χρειαζόταν κόντεμα κανένα τζην ή στο μάθημα των οικοκυρικών(θυμάστε;;;).

Ξανάπιασα βελόνα όταν πια έμεινα με τον άντρα μου και έπρεπε να φτιάξουμε για το καινούριο σπίτι κουρτίνες,μαξιλάρια για τους καναπέδες και άλλα τέτοια.Φυσικά ράφτηκαν όλα στο χέρι αφού ραπτομηχανή γιοκ.
Αργότερα ήρθε η Μάγια στην ζωή μας η οποία ήταν και η αφορμή για να αγοράσω ραπτομηχανή,μπλα μπλα μπλα.....σας τα έχω ξαναπεί.

Από τότε είπα πως ό,τι μπορεί να ραφτεί στην ραπτομηχανή θα το ράβω στην ραπτομηχανή!ΤΕΡΜΑ το ράψιμο στο χέρι!Όχι άλλο κάρβουνο!

Μα κοίτα πως έρχονται τα πράγματα και τον τελευταίο καιρό είμαι συνέχεια με μια βελόνα στο χέρι....και όχι με το πόδι στο πεντάλ.

Η αλήθεια είναι πως όσο πανάκριβη και υπερ-υπερσύγχρονη ραπτομηχανή έχουμε,το ράψιμο στο χέρι σε κάποιες περιπτώσεις είναι αναντικατάστατο.

Πάρτε για παράδειγμα τα πανάκριβα ρούχα των μεγάλων οίκων.Είναι ραμμένα στο μεγαλύτερο ποσοστό τους στο χέρι.Χειροποίητα όνομα και πράγμα!

Η ραπτομηχανή είναι μεγάλος έρωτας και όπου μπορώ να την χρησιμοποιήσω την χρησιμοποιώ γιατί είναι οικονομία χρόνου και κόπου!
Αλλά το ράψιμο στο χέρι είναι η ψυχή ενός ρούχου ή ενός αξεσουάρ.Δεν νομίζετε;Ακόμα και αν το έχουμε ράψει στο μεγαλύτερο μέρος του στην ραπτομηχανή οι τελευταίες πινελιές που θα γίνουν στο χέρι είναι που θα το κάνουν ξεχωριστό!

Η τσαντούλα που σας δείχνω σήμερα είχε πολύ ράψιμο στο χέρι...Το απλικέ φυσικά είναι στο χέρι.Αλλά και το φερμουάρ(μεταλλικό παρακαλώ) είναι ραμμένο στο χέρι.Αλλά και η φόδρα είναι ραμμένη στην εξωτερική τσάντα στο χέρι.












Φιλιά,γλυκά και ονειρεμένα...(και δροσερά!)